Ang Hiwaga ng Musika ng Banda Katorse

Isang Linggo yaon. Umiikot ako sa Trinoma Mall, Quezon City para sa napaka-raming dahilan. Malamang, isa doon ay ang pag-contemplate ng diwa ng Pasko sa gitna ng mundong pinupino ng mga taong lumalamon ng iba't ibang uri ng pagkain at gumagasto para sa (kadalasa'y) napaka-walang kwentang bagay sa mundo: isang malupit na dahilan kung bakit masakit lunukin ang paratang na 'materialistic'. So pagkatapos kong magpabili ng mga t-shirt doon sa bazaar sa Landmark ('yung kadikit ng Trinoma), thanks to my mom, ay tumambay muna kami ng tito ko doon sa food court, (na salamat sa Diyos) ay walang mga iskwater na, kadalasan kapag Sunday, ay nag-aastang isang kolehiyala at konyo. Ewan ko lang kung anong bagay pa ang mas nakakairita pa sa mga ganitong uri ng tanawin.

So, 'yun nga. Bumili ang er-mats ko ng Barbie doll para sa kapatid kong makulit. Naiwan ako, kasama ang tito ko, na wala nang ibang alam sitahin kundi ang lumulobo kong bilbil. Pero, gusto kong kasama 'yung tito ko, kaya inin-joy ko ang bonding moment namin na yaon. Sakto, tumugtog ang isang banda- isang orchestral (o sa unang hinala ay isang 'marching band') na banda na obvious kung saan hinulma ng May-kapal. Obvious, in a sense, na naka-borda sa mga damit nila ang 'Baliwag, Bulacan'.

Ang tinutukoy ko pong banda ay hindi 'yung mga kinagawian ko nang mga tumutugtog ng paborito kong rak-en-rol ah. Sila ang Banda Katorse (Banda 14), na oo nga, galing sa Baliwag, Bulacan. Well, isa sa mga ina-advocate kong advocacy ay ang pagbubura ng ating mga p*****inang napaka-ignoranteng pre-conceived notions sa music. Ginagawa ko ito hindi dahil isa akong musikero (dahil hindi naman talaga), (pero gusto kong maging musikero), kundi dahil sa napaka-sensitibong pagtingala natin sa mga tracks at sound beats na hinahatid sa atin ng orchestral music. Pero, lulununukin ko na ang masalimoot na katotohanang umieksiste nga pala ako sa mundo ng RnB, hip-hop, K-pop, at iba pang ibang uri ng pop genre, na maraming sangay na, putcha 'tol, nakakabobo.

Napaka-hip ng mga tinutugtog ng Banda 14. Puwera kasi sa pagiging background lamang nila sa umiikot na Santa Claus, (na nag-volunteer para magpa-letrato sa utol kong batang babae), ay tinugtog nila ang ibang kanta na nagbibigay ng isang nostalgic feeling, in memory of my grandfather. Sobra akong natuwa. Napaka-dakila ng Diyos. Unang tinugtog nila 'yung 50's Christmas hit na 'White Christmas' na talagang nagpakilig sa aking nanlalamig na atay. Sinundan pa nila ito ng isang Christmas song ng idol kong si John Lennon, 'yung 'Happy Christmas'. Dinamdam ko ng lubos 'yung mga tugtog. Pero, isa sa mga bagay na pumilit sa aking pumalakpak sa kanila, ay noong tinugtog nila ang dalawang hit ni Bruno Mars. Putcha, 'dre, napaka-lupit. Napaka-kj mo masyado kung hindi mo ma-appreciate ang pagka-dalisay at pagka-dakila ng mga musikerong ito.

Malupit ang conductor nila. Kakilala ng tito ko (na isang branded na tambay na tomotoma ng kape ng Dunkin sa Trinoma) ko. Ang conductor ay lumilingon sa tawag na JR, na kahit may in-born defect sa kanyang kanang kamay at talagang masisiyahan ang iyong pang-morgueng kaluluwa't bangkay. Hay, isang propesor lang naman po ang mamang ito sa Conservatory of Music sa Unibersidad ng Pilipinas. Malamang ay dumaan na siya sa mga nota at kamay ni Maestro Ryan Cayabyab. Sa indak ni Mang JR, ay talagang ma-eengganyo ka sa musikang taglay ng kanilang banda, ay este, kanilang angkan. I repeat, angkan. Lahat sila ay, kung hindi mag-uutol, ay magpipinsan- to the fourth degree mga 'pre. They were founded lang naman in 1914 sa Baliwag, Bulacan. Nakakatuwa ang musikang tinataglay ng kasaysayan ng banda. Ang pinaka-bata, kung hindi ako nagkakamali, ay isang 9-year-old. Dre, sa lupet ng formation nila ay napaka-unique: at a very young and tender age of two to four, ay instead na mga laruang musical instruments na maaring may lead na galing sa Divisoria, ay isang bakal na instrumentong pang-musika ba naman ang ipapalapit sa'yo. Hindi mo masisisi, kung bakit sila ganoon ka lupit.

Tandaan, ang musika ay walang pinipiling panahon. Sa totoo lang. Kahit ang tugtog ay Mozart man, o Nicanor Abelardo man, o Levi Celerio man, o John Lennon man, o Gary Valenciano man, o kahit na Andrew E., ay parehong musika lang naman lang lahat yan. Ang hirap kasi, uulitin kong, napaka-babaw ng ating appreciation sa music. Palibhasa kasi, we are living in a society na kahit basta't kinakanta ni Charice at basta't ang beat ay may pagka-Korean melodic, ay tanggap na agad ng madla- bilang music.

"Gone are the days of notes, tones, rythyms, etc. For short, gone are the days of true music." - yan ang pilosipiya kong pinaninindigan ko, hanggang narinig ko ang palakpak ng mga kabataan sa pagtugtog ng Banda 14.

21st Century Bullshit

The 21st century is, without doubt, the age of great advancements in technology. God has allowed man to invent cell phones with different fancy features. (The buzz is that, its too expensive, though.) Man became very innovative when it comes to genuine gadgets- thanks to the genius that were Bill Gates and Steve Jobs.

Only, a certain bullshit in the periphery has passed like smoke. God, it sucks.

It's that man, particularly the young, are beginning to be thoroughly dull and stupid when it comes to the subject of appreciation. Young girls fall to Korean look-a-like assholes, who simply knows nothing but to fix their 90's inspired  gay hair. There are young sluts (bitches) who would adore guys who are too good and 'malupet' in the dance floor, and swags in to the beat of 'Teach me how to dougie'. But there are more ironic examples, such that they give certain degrees of disgrace to the male domain. They give lots of this embarassment when these sons of bitches cling to the call of the Jejemon nature, with their Ninoy (or most likely SpongeBob)-inspired specks and colorful shorts. Shit.

This thoughts gave me a sweet comfort, because God really is good. God didn't allowed the Eraserheads, Rico J., and Jose Mari Chan to exist in this tasteless age, because if ever He did, such dignified musicians would just simply be dumps of the same smoke. It's great that God made Einstein, Rizal, Bonifacio, Newton, Shakespeare, da Vinci, Michaelangelo, Thomas of Aquinas, Augustine of Hippo, Aristotle, Plato, and Socrates to live not in this decade, for if not, shit, man will never appreciate intellectual scientific laws that causes the ignorant age (this age) their dilemmas. I can't imagine if these men happened to inhale the same air, the same polluted air we breathe, and they would simply be ignored. Oh, it would cause a definite communist revolution, under my leadership. Moving aside, the greatest thing that God spared for this generation is that He gave the ten commandments thousands of years ago, and not in the year two thousand eleven, for if it were, shucks, man will never have any order, at all.

In an age where man does not appreciate and even care about scientific equations and well-pollished poetic words of rhyme, and where idle handsomeness and good looks are the basis for dynamic and 'bonggang' appreciations from jerks, there's a message I'd want to express, that simply are two words (harsh words, really) that I can't hold myself for censorship and I can't publish it. Though these two words are sharp and points a finger to all those whom I want to point with. They start with the letters "F" and "Y".