Anong Nagyari sa SM?

Nakakasuya na talaga ang animo’y paulit-ulit at nakaka-bobong mga usapin at balita na hatid sa atin ng media tungkol sa pare-parehong kaso ng pagpatay sa loob ng pinaka-sikat na mall at tambayan ng sambayanan. Ang SM.

Sa loob lamang ng taong ito ay naitala na ang tatlong kaso ng pagpupuslit ng baril sa loob ng nasabing mall. Una na rito ang nangyari sa Iloilo, na hindi masyadong natutukan ng husto ng buong bansa. At actually wala talaga akong kamalay-malay sa pangyayari na yaon sa pinaka-binabanaag na pasyalan sa aking rehiyon sa Western Visayas.

Pangalawa na ang unang tinutukan ng national media, sapagkat malapit ito sa building ng dalawang malaking institusyon ng pamamahayag (ang ‘dos’ at ‘siyete’). Ang barilan sa SM North EDSA, Quezon City. Sang ayon sa mga taliba, may isang asawang nagseselos sa kanyang mister (na actually, di umano’y hiwalay na sa kanya ng loob ng dalawang taon) at binaril niya ito. Nais niya rin sanang itigil ang pag-eksiste sa mundong ire, subalit may naki-KJ na ‘jaguar’ o security guard na siya ring nabaril at namatay.

Ang panghuli at naging tampulan ng mapapait na kontrobersiya, ay ang nangyari sa SM Pampanga. Na kung saan hindi tungkol sa mag-asawa o boyfriend-girlfriend issues, ngunit ito’y tungkol sa dalawang binatilyong nag-iibigan! (Ang issue na ito ay mas papalalimin ko pa po to sa sunod kong blog).

Anong naging aksyon ng mga nangangalaga ng seguridad ng mga mall?

Malamang, nagpaka-OA na naman sa pag-inspeksyon ng mga bag at (pag-chancing) sa mga pumapasok sa mall.

Naging biktima ako ng ka-OAhan na ‘to eh.

Huwag kayong mag-alala, lilipas rin ‘to. Alam mo naman tayong mga Noypi, paweather-weather lang ang lahat.

So, sa gustong sundan ang yapak ng mga namuslit ng baril sa mall, may tip si Pintakasi sa inyo.

Sa Marketplace Kalentong nalang kayo bumira mga pare! Kung saan wala nang pakialam ang mga sekyu sa mga mamimili, ni hindi na nga kumakapkap eh. At kung saan may SOGO motel rin-para may ‘mi ultimo adios’ ‘di ba?

Muhahahaha xD

Recto Reflections

Our forth year high school batch (batch 2011) seems to be very happy and fortunate, for (still) an understandable reason why on earth did the Department of Education allowed us pass high school without taking the National Career Assessment Examination or NCAE. (muhahahaha xD). By this reason, other high school students enjoyed to have their mere holiday vacation, especially here in the Metro, which recently suffered from Typhoon Pedring’s wrath. Well, for me and two of my classmates, we took this golden opportunity to travel and seek investments for any collegiate school. I was actually accompanying them to UST (University of Santo Tomas), but eventually I asked them to accompany me (to inquire, as if) to Recto, Manila-the home of the Philippine’s University Belt, merely to seek their delight in enlightening through the crossroad path of Recto, through reflections. I believe that I failed, sarcasm aside.

Walking through the ever odorous paths of U-Belt, I saw a sudden reality-reality that for others may be an epic. U-Belt is the living symbol of what my favourite writer, Nick Joaquin once quoted that the true identity of the Filipino is the Filipino seeking his identity. How will I then prove this reflection? Deforming my euphemistic sense, amidst all the fake stuff: those fake electronic cigarettes, sex toys, reggae for sale fashion get-up, and P250 worth of motel accommodation, people still, I mean, Filipino, no, no, metropolitan Filipino people still adore or let’s say, patronize these shits.

Well, proudly, this is the Filipino pride.

And I’m not insulting those people who make tangkilik of these things, because for Pilate’s sake, I am one of those avid buyers of Recto-made products. I’m even proud of those ‘criminal’-rooted vendors, who are trying to earn for a living, than those beggars who unconscientiously use their young kids as mere mascots to make other people feel pity for their corrupted poverty.

Concluding, I realized therefore that Recto, Manila-the pugad of colleges and universities; of low-paid motel rooms; of scholastic putas; of smoking students; of vendor-syndicates; of tambays; of cheap and kalye bookstores; and of pilyong pilosopos- is the main status symbol, or frankly speaking, THE PERFECT SUMMARY OF PINOY POP CULTURE.

(SALAMAT SA MGA NAKASAMA KO )

Martial Law 39 years ago

Last Wednesday (September 21, 2011) the Filipino nation once again remembered the greatest historical tragedy in our country. A tragedy not caused by fat men who wear long vestments (that were merely used as costumes to convert the pagan archipelago) with chastity belts or also known as cinctures (also available as the ‘chase the “tt” belts) that were tied around their hypocritical stomachs. Nor was it caused by white skinned sons of bitches, who boldly dominated our small republic and named as their state. It was caused by our own fellow Filipino, the late Ferdinand Edralin Marcos, the President-Dictator of the Republic of the Philippines (1965-1986).

For history’s sake, it was September 23, 1972 when a broadcasted speech of the dictator appeared on national television in which he officially decreed the effectiveness of Presidential Decree No. 1081 that rules that the entire Philippines is placed under martial law. Marcos’ primary basis for his proclamation of martial law was that the suspension of writ of habeas corpus was not enough to stop the pursuing violence caused by militants who are against his rule. One of which was the Plaza Miranda Bombing during a Liberal Party campaign rally on August 21, 1972.

This stage in history is considered as the darkest page in our own democratic Philippines. Many were put to jail, including the venerable Senator Benigno “Ninoy” Aquino, Jr. who was one of the dictator’s biggest political opponent. Many student-activists from the University of the Philippines (UP) and from the Philippine College of Commerce (now Polytechnic University of the Philippines or PUP) were arrested due to their strong allegiance with the communist forces.

According to my facebook friend who commented on my wall post, being an activist during those days was thoroughly hard. When FM declared martial law, they were in Bulacan, hiding from the military forces who were haunting them. There were members of the PCC student council who were lost, and even at present are. One of them was his (my fb friend’s) best friend, Romy Banaga, student activist and president of the PCC student council. Another recollection came from my mom’s fellow worker, whose sibling is still lost from the hands of the military up to this date.

My intuition tells me that they were either killed by FM’s forces or is still now breathing and fighting in the mountains as members of the New People’s Army (NPA).

It was 39 years ago, almost four decades.

We still exist in its evil spell.

We still live beside its shadow.

But, do we even remember it?

Do we at least care for it?

The democracy-the fresh air-the sunlight we enjoy today were the fruits of those student activists and heroes who fought to defend our raped and abused freedom.

A last note: The dictator now exists in either heaven (sana) or hell (huwag naman po). He’s dead. But as I see our nationhood, we ourselves are not fully aware (especially us the young ones) of our own defects as an individual and as a country.

We (the Filipino people) are now the Marcosistic (or even Imeldific) dictators of our own selves.

MABUHAY ANG PILIPINAS! MABUHAY ANG KALAYAAN!

Bakit ba Inembento ang CellPhone?

Ang cellular mobile phone o mas kilala bilang “cell phone” ay isa sa mga pinaka-mahalagang bagay sa normal na Juan de la Cruz. Super ‘O.P.’ ka kapag wala kang cp o ‘fHon3’( ika nga ng mga letcheng jejemon.)

Sa pag-unlad ng ating minamahal na mundo sa larangan ng teknolohiya ay patuloy rin pag-unlad o ang pag-upgrade ng mga cell phone. Hindi pwede magpahuli diyan ang mga Pinoy. Mayaman man o chimamaa.

Pero sa totool lang mga ‘tol, ano ba talaga ang silbi ng cell phone?

Ginawa ba ito para malugi ang mga internet café dahil nga sa nadiskubre nating o.facebook sa internet services ng ating menu?

Ginawa ba ito para hindi na tangkilikin ng masa ang radyo sa radyo mismo?

Ginawa ba ito para makapaglaro ang mga nabo-bore na estudyante ng Angry Birds?

Ginawa ba ito para maging camera para kumuha ka na lang ng kuha ng mga stolen photos na masarap i-display sa FB at dadami ang magla-like nito?

Ginawa ba ito para kumuha ka ng mga video na nakakatawa, nakakalungkot, at paminsan-minsan ay nakakapagpalibog?

Ginawa ba ito para may mataguan ka ng tini-treasure mong sex video ni Maria Ozawa?

Ginawa ba ito para maging mp3 player?

Ginawa ba ito para ipahayag mo ang lahat ng gusto mong ipahayag: kung nasaan ka, anong ginagawa mo, anong pinapanood mo, kung natatae ka, kung nalilibugan ka, at kung minsan ay kung bad trip ka sa kahit na sino?

Ang konsepto ni Alexander Graham Bell sa pag-imbento ng telephone ay para makapag-communicate ng mas madali sa kahit na sino o kahit nasaan man siyang lupalop ng planeta. Pero sa prinsipyo ng mga ka-kulay ni Juan, ang cell phone ay isang bagay na maaaring gamitin sa kahit na anong bagay.

(Pero sa totoo lang, hindi talaga nagagamit ang mga cell phone natin sa kaniyang tunay na purpose dito sa daigdig.)

Feminismo sa Pinoy Pop-Culture

Marami sa ating mga Pinoy ay masyadong malupit sa feministikong kultura.Ang layon ng blog na ito ay ang pagbibigay impormasyon sa mga kung sino man ang makakabasa nito tungkol sa antolohiya ng maka-Filipinong konsepto ukol sa feministic pop culture ng ating Inang Bayan.

-Ang mga babae sa pre-Spanish era.

Sila ‘yung mga babaeng matatapang pare! Para silang si Amaya at Urduja. Isang halimbawa nito ay ang Ilokanang Prinsesa na si Urduja. Sa aking natutuhan bilang hayskul sa kasaysayan ng Pilipinas, ang mga babaing lalang sa Malayong (ang mga ninuno natin, mula sa panahon ni Lapu-lapu) kultura ay masyadong makimi sa mga kolorete at mga palamuti sa kanilang katawan. Ito ang mga ideal girl sa panahon ni Pula-pula, a.k.a. Lapu-lapu.

-Ang mga Gabriela

Ito pare ang nakakatakot na uri ng babaing Homo sapiens. Pumapatay ‘tong mga ‘to eh. Pero sila lang naman ‘yong mga tipo ng babae na tapat naman sa pag-ibig, at tapat rin sa patalim. Isang mabuting larawan nito ay si Gabriela Silang. (I wonder lang kung may mga Andres de Saya na sa henerasyon na ‘yon.)

-Ang mga Maria Clara

Ang mga kababaihan sa panahon ng ikatlong siglo ng banyagang pamumuno sa Filipinas ay nagsisilbing huwaran sa mga sumunod na henerasyon. Sila ay nagtataglay ng masidhing kahinhinan at kagalangan. Masyadong strict ang parents ng mga ire eh, eh simpleng pagcha-chansing sa kamay bawal eh. Maituturing immoral ng lipunan ang pambabastos sa kanila. Pero sa gitna ng masidhing pamamatnubay ng likhang ‘Urbana at Felisa” ni Modesto de Castro ay matindi pa rin ang pagka-makipot ng mga kababaihang ito. Kaso, dahil sa masyado nilang pagiging deboto sa pananampalatayang Kristiyano, ay animong masusunog ka sa impyerno if you ever dare to steal their purity and virginity. Isang mahalagang simbolo ng mga kababaihang ito ay ang karakter ni Maria Clara sa “Noli Me Tangere” ng dakilang Jose Rizal.

-Ang ‘Awtentikong’ Dalagang Filipina

Dito pumapasok ang mga nabubuhay nating mga kalolahan sa kasalukuyan. Dala nila ang ibang ala-Maria Clara na katangian, pero ‘yun nga lang, may American twist eh. Masyado silang liberal, subalit konserbatibo. May bahid pa rin sila ng pagka-Kastila. Umeksena ito noong dekada 10’s hanggang 60’s. Perpektong halimbawa: Gng. Imelda Marcos y Romualdez. O di ba.. Imeldific?

-Ang Rinepormang Babae

Sila ang mga babae na namulat sa psychedelic pop age. Naging mas liberal ang mga babaing ito, sa pananamit at pakiki-tungo sa lipunan. Mas nabigyan sila ng mas malayang karapatan bilang mga indibidwal. Bumunga itong genre na ito noong dekada 70’s.

-Ang mga Babong

Ito ang dinidiskriba nila Tito, Vic, and Joey na mga kababaihan sa kapanahunan ng mga (kasalukuyang mga Viagra dependent ata) kabataan noong late 70’s at 80’s. Babong ang tawag sa mga kababaihang ito.

-Ang mga Chicks ng 1990’s

Well, dito na nagta-transform ang kasaysayan ng mga kababaihan sa Philippine Area of Responsibility. Noong dekada-90’s ay na uso ang pagsu-suot ng maiksing shorts para sa kababaihan. Ang mga katawan ng mga ‘chicks’ ang nagpa-uso sa pornograpiya at kamanyakan sa society.

-Ang mga Bebot

Sila ‘yung mga talagang modernong Filipina-Liberal. Sila ;yung mga chicks na lagi nating nakikitang mahilig mag-party ng naka-pekpek shorts. Ang mga babaing ito ang nagpapa-init sa inyong lingcod na si Pintakasi. Hot, wild, and sexy.

(Mga Post-Modernong Pagtala)

-Mga Bakla

Ang mga ehem, na chicks na ito ay ang lipon ng mga sawing palad na lalaki naging gay. Nabubuhay ang sex-life nila sa pag-agos ng kanilang matatambok na bulsa, na puno ng pera.

-Mga Iskwater

Ang mga ‘puta’. Hindi natin maiiwasang husgahan sila kung bakit nila binibenta ang kanilang puri. Sila lang naman ‘yong mga (maituturing rin na chicks) mahihilig gumaya sa mga celebrity when it comes to pormahan. Kahit maitim ang kuko sa paa, aba eh… Go lang ng Go. (Marami sa kanila ay ang jejemon ruins.)

Napa-isip ako, “Paano kaya kung walang babae sa mundo? Paano ako gaganahan na mabuhay sa kwadradong daigdig na ito?”

(This work is the ideal outline for my dream book)

Shamcey Fever

The whole country became very hooked up with the Ms. Universe beauty pageant in Saõ Paolo, Brazil. I just can’t believe the crowd who are thoroughly waiting for the announcement of this year’s title holder.

Ms. Philippines, Shamcey Supsup was in deed a favoured candidate. Unofficial internet surveys proves this.

This belief gave us FILIPINOS the hope of having our fantasized chick to be able to win the prestigious (and formal) award given to this universe’s most beautiful (and sizzling HOT) women.

Unfortunately however, our erected flags humbled down in prostration when the emcee declared, “THIRD RUNNER-UP….. PHILIPPINES!!! MS. SHAMCEY SUPSUP….”

Most of us (dismayed Filipinos) began reacting violently with this result.

Worse when they proclaimed Ms. Angola as Ms. Universe 2011.

LETCHE.

In reality kasi, our eyes are very judgmental towards black women. It is hard for a common Noypi to actually accept African beauty. This viewpoint towards beauty is deeply rooted from our Hispanic influence, hence saying that white (and morena or tan) beauty alone can be modified as ‘beauty’ it self.

Most Filipino men cannot (at all) try to attempt or fantasize black ladies in their sexual hallucinations.

But as Filipinos, let’s therefore be proud of the elegant beauty of Ms. Universe 2011 Third Runner-up SHAMCEY SUPSUP.

Let’s as well walk with her pride by (not literally, or if you wish then, SIGE!) her tsunami walk-that ooopps, by the way caught universal fame.

Congratulations to Ms. Universe, Ms. Leila Lopez.

Sosyal Kanser

(Ang likhang ito ay ginuhit ng inyong lingkod na walang houyang, Pintakasi.)

Ang likhang ito ay nagsasalamin sa tunay na kalagayan ng ating nalalaspag na lipunan. MAy tinataglay kasi itong, cancer.

Social Cancer ang naging topic ni Jose Rizal sa Noli Me Tangere. Ninais niya pa itong gawin na lunas dito. Pero hanggang sa kasalukuyan ay patuloy pa rin ang pag-hinga nito.

(Arts and Letters ang tawag ko sa likhang ito. Bagong art genre.)

Sa Aking Paggising (Isang Tula)

Sa aking pag-gising

mula sa mahimbing na kabataan,

Ako ngayo'y lumiliyab na't lumalaban!

Lumapit, at ako'y pakinggan.

Ang mga mata kong dating naka-piring,

ngayo'y bukas na.

Nasisilayan ko na ang pawis at luha,

ng aking mga kapwa maralita.

Naririnig ko na ang iyak ng mga naapi:

Sa gunita ko'y sumasapit,

Sa puso ko'y lumalapit:

Ang dala ng mundong sadyang malupit.

Naamoy ko na ang nanlilimahid na anghit,

ng mga hayop na nagpapa-insenso

sa kinang ng ginto't kayamanan, mga hipokrito!

Poon ang pinapahayag, bulsa ang pinupuno.

Nahahawakan ko na ang mga ketong ng lipunan,

wala akong magawa't lumuha na lamang.

Sa aking kinahahantungan at nasasaksihan,

mga mata kong minumuta'y tuluyang nabuksan.

Sa aking pag-gising,

ako ngayo'y dumadaing.

Sa ulam kong tuyo't daing,

Pahayag ko, sa inyo nawa'y makarating.

Suicide Awareness

Today (September 10), psychologists, psychiatrists, and guidance counselors are campaigning against the mounting number of young people who, due to depression, commit suicidal acts. The bothering part is that it haunts down young people more and more.

Yes- the population who kills themselves dominantly are the youth. They who multiply themselves in facebook, twitter, and friendster (kung meron pa). I just can’t believe why are these so called ‘civilized’ youngsters tend to kill themselves in a very insulting manner to God (if faith still exists in the individual), to his or her parents (if faith and love still breaths in the relationship) and most especially, to himself.

Suicide, for most of us (including myself), is a big stupid act. An idiot alone may afford to do such stupidity. One jumps off from a building because she got pregnant. Someone tied himself to a rope to imitate what Judas Iscariot did, due to the attention that he seeks that was not given to him. A young boy drinks a silver cleaner because of the sermons obtained from his drunken father and recently fucked prostitute mother. While another killed himself after her girlfriend’s announcement on their flash break-up.

We, who do not actually realize their conditions, are thoroughly conclusive towards them. Judging them is an instant choice, isn’t it? Can’t we really, at least, try to understand them?

We who claim ourselves as ‘normal’, treat them abnormally.

Last September 9, 2011, at the University of the Philippines-Diliman Campus, a anti-suicidal walk was organized to make us more aware about this pressing manner. I myself became much more aware about this assumed social theorem.

Committing this stupid act may serve as a joke-thing, but in actual reality, it’s not a joke.

Let’s, therefore then, be aware toward our interaction with suicidal people. They become social threats, especially to our generation. We could correct them through healthy and friendly guidance. Understand them. Tell them that there is still a great and loving God who alone would accept, understand, and above all, love them.

Ang Kultura ng PMA

Isang maituturing na karangalan ang maging estudyante-kadete ng Philippine Military Academy sa Baguio City. Except for the cool weather in the camp, aba eh iskolar ka pa ng bayan (meaning: ang buwis ng taong-bayan ang nagpapa-aral sa’yo).

Lahat siguro ng mga batang lalaki na nai-inspire sa mga pelikulang ang tema ay digmaan at militarisasyon ay nangangarap maging bahagi ng dinadakilang institusyon na ire. Pugad ng mga bayani ang PMA. Dito lang naman galing ang pangalang Panfilo Lacson, Antonio Trillanes, Rodolfo Biazon, atbp.

Katalinuhan, katikasan, at katapangan ang mga matitinding requirements sa academy.

Lately, ay ibinalita sa telebisyon ang mga ‘di-umano’y mga video ng torture at hazing na sinasapit ng mga PMAyer. Iyong video na binubogbog sila’t kinakarate pa ng iba.

Noong eleksiyon noong nakalipas na 2010, sa probinsiya naming ay tumakbong kongresista ang isang PMAyer sa probinsya naming. (Sawing kapalaran dahil natalo lang naman siya). Sa komiks istrip na kung saan nilalahad niya ang buhay niya, nakita ko ang bahagi na kung saan siya (bilang ‘plebo’ o bagitong kadete o first year) ay inuutusan ng nakakataas na opisyal na kapwa kadete na plantsahin ang uniporme nito habang ang kawawang plebo ay naghahanda para sa pagsusulit sa araw ng bukas na yaon.

May kilala rin ako na may kakilalang pumasok sa PMA. Iyon nga lang, hindi tumagal- hindi dahil sa training, kundi sa pakikitungo sa mga kapawa kadete sa matataas na baitang.

Pwera pala sa intensive physical at nationalistic training sa loob ng Fort del Pilar sa Baguio City, bilang kadete ay makakaranas ka rin pala ng mga kahayupan, psychologically speaking, dahil sa mga pasakit sa loob. Tibay ng sikmura lang siguro ‘yan parekoy.

(Kaya minsan naisip ko kung bakit marahil maraming taga-militar ang nagiging balasubas sa pamahalaan at nakikinabang sa mga pabaon at minsan ay naliLIGOTan, este nalilimutan na pala).

Ito ang kultura sa PMA: “BABAWI AKO PAGDATING NG PANAHON.”

Patuloy ko pong ginagalang ang Philippine Military Academy.